Myślibórz - małe miasteczko, pięknie położone nad jeziorem, nieodległe od Gorzowa Wielkopolskiego. Gotycki kościół i klasztor Dominikanów działają na turystów jak magnes. Ja znalazłam w Myśliborzu znacznie większą "atrakcję" - wielką duchowość św. siostry Faustyny Kowalskiej!
Co wspólnego ma św. Faustyna z Myśliborzem? - wiele! Z "Dzienniczka" s. Faustyny wiemy, że Pan Jezus polecił jej założyć nowe zgromadzenie. Święta s. Faustyna podjęła wysiłek zgodny z Bożą wolą. Opatrzność realizację swoich planów wyznaczyła również kierownikowi duchowemu przyszłej świętej - ks. Michałowi Sopoćko. Na jego polecenie s. Faustyna tworzyła "Dzienniczek" - dokument mistyki katolickiej o wyjątkowej wartości. W nim ukazana jest m.in. postać ks. Michała, jego wkład w realizację żądań Pana Jezusa (namalowanie i propagowanie obrazu, upowszechnienie koronki i nowenny do Miłosierdzia Bożego oraz powołanie nowego zgromadzenia zakonnego dokonało się w Wilnie dzięki staraniom ks. Sopoćki).
Pierwsza szóstka
Ksiądz dr Sopoćko, autor publikacji naukowych, pedagog, dał teologiczne podstawy misji powierzonej św. Faustynie w pracy pn.: "Miłosierdzie Boże w dziełach Jego". On to wystąpił do przełożonych o założenie nowego zgromadzenia, które zawiązało się 11 kwietnia 1942 r., w wigilię święta Miłosierdzia Bożego. Sześć kandydatek złożyło w jego obecności śluby zakonne. Siostry przyjęły nazwę Służebnic Boga Miłosiernego. "Pierwsza szóstka" to: Jadwiga Osińska - s. Faustyna, Izabela Naborowska - s. Benigna, Ludmiła Roszko - s. Konsolata, Zofia Komorowska - s. Helena oraz Adela Alibekow i Jadwiga Malkiewiczówna. Trwała niemiecka okupacja - wszystko odbywało się w wielkiej tajemnicy. Ksiądz Sopoćko ukrywał się przed gestapo. W sierpniu 1944 r. wrócił do Wilna i rozpoczął z "pierwszą szóstką" rekolekcje.
Z Wilna do Myśliborza
W 1945 r. Wilno wraz z Litwą włączono do ZSRR. Polaków wysiedlano.
26 sierpnia 1946 r. siostry Faustyna i Benigna wyjechały do Polski. Zamieszkały we Wrocławiu, gdzie katechizowały w szkole. W listopadzie "szóstka" po raz wtóry odnowiła śluby. Z tej okazji o. Józef Andrasz, krakowski spowiednik s. Faustyny, przysłał siostrom życzenia i urywek z "Dzienniczka" dotyczący nowego zgromadzenia. W 1947 r. siostry Benigna i Faustyna podjęły starania o otwarcie domu zakonnego. Pomógł im jezuita o. Władysław Wantuchowski. W Gorzowie Wielkopolskim uzyskał zezwolenie od administratora apostolskiego na osiedlenie się sióstr na terenie diecezji - przy parafii św. Krzyża w Myśliborzu. Siostry zamieszkały w swoim już klasztorze 25 sierpnia 1947 r.
Proboszcz parafii ks. Jan Wojtysiek ustalił prace dla sióstr - prowadzenie agendy "Caritasu", nauczanie religii, opieka nad dwoma kościołami oraz pomoc w biurze parafialnym. Niezwłocznie zawiadomiono ks. Sopoćko. Kapłan przyjechał do Myśliborza. Już na dworcu niecierpliwie wypytywał, czy w kościółku znajdzie witraż z Jezusem ukrzyżowanym i św. Magdaleną klęczącą u Jego stóp. W świątyni pragnął pozostać sam. Płakał. W końcu wyciągnął z kieszeni maszynopis - przeczytał siostrom urywki listów s. Faustyny, która opisała mu kościół ze wspomnianym witrażem.
Siostry podjęły starania o zatwierdzenie zgromadzenia i domów w Myśliborzu i Szczecinie. 2 sierpnia 1955 r. administrator apostolski ks. Zygmunt Szelążek poparł zgromadzenie, zmieniając nazwę na Siostry Jezusa Chrystusa Miłosiernego Odkupiciela. Dekret zezwalał na własny nowicjat i przywdzianie strojów zakonnych: białego habitu przepasanego sznurem, białego szkaplerza i czarnego welonu.
21 sierpnia 1955 r. odbyły się pierwsze śluby wieczyste w prawnie istniejącym zgromadzeniu.