Zgromadzenie Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa sięga korzeniami pierwszej połowy XIX w. Zostało założone w Acuto we Włoszech 4 marca 1834 r. przez św. Marię De Mattias, która od samego początku z wielką gorliwością oddawała się formowaniu i rozwijaniu tego Instytutu dla posługiwania w Kościele. Już za swego życia założyła w centrum Italii 70 placówek, gdzie siostry nauczały i ewangelizowały dziewczęta i dorosłych, organizowały dni skupienia, udzielały pomocy duchowej niewiastom oraz kierowały stowarzyszeniami świeckimi.
Dla zbawienia dusz
Dzieło rozpoczęte przez św. Marię De Mattias zaczęło stopniowo poszerzać się o nowe fundacje i szybko rozrastało się poza granice państwa włoskiego, a z każdym rokiem nabierało pełniejszych kształtów jako zgromadzenie międzynarodowe. Obecnie około 1300 sióstr w 25 krajach na wszystkich kontynentach żyje tak, jak św. Maria De Mattias służąc „naszemu drogiemu bliźniemu”. Pomagają one wszystkim biednym, chorym, bezdomnym. Idą tam, gdzie płynie w cierpieniu Krew Jezusa. Mówią ludziom o miłości Boga, o przebaczeniu i pojednaniu. Zadaniem Adoratorek Krwi Chrystusa była i jest praca dla zbawienia dusz, aby wszyscy cieszyli się dobrami wysłużonymi przelaną Krwią Jezusa Chrystusa, a ich zawołaniem są słowa: „Błogosławiona Krew Jezusowa – Na wieki błogosławiona!”. Wszędzie, gdziekolwiek posługują, pragną, aby Krew Chrystusa czczona była przez wszystkich. To pragnienie jest realizowane dziś także przez 80 Adoratorek Krwi Chrystusa polskiego pochodzenia rozsianych po Polsce i świecie.
Polskie początki
Dzieje i losy polskich sióstr adoratorek związane są z klasztorem w Nazarecie, w prowincji Banja Luka w Bośni. W styczniu 1906 r. zgłosiły się tam pierwsze cztery kandydatki z okolic Krakowa. Siostrom z terenów Polski zawsze towarzyszyła myśl powrotu do Ojczyzny. Stosowny moment do realizacji tego przedsięwzięcia nadszedł dopiero po ustaniu działań wojennych w 1945 r. Do Polski siostry przybyły wraz z grupami repatriantów i reemigrantów z Jugosławii 2 sierpnia 1946 r. i osiedliły się na ziemiach odzyskanych w Bolesławcu na Dolnym Śląsku. Prowincja polska Adoratorek Krwi Chrystusa ustanowiona została 13 grudnia 1965 r. i liczyła wtedy 54 siostry profeski, 3 nowicjuszki i 4 kandydatki. Na siedzibę prowincji został wyznaczony dom w Bolesławcu. Obecnie Dom Prowincjalny mieści się we Wrocławiu, a Dom Formacji Początkowej w Częstochowie, a siostry pracują w 10 wspólnotach na terenie Polski (Bolesławiec, Częstochowa, Kościelisko, Poznań, Warszawa, Wrocław – 2 domy, Żagań, Świder i Grójec) oraz w 3 wspólnotach misyjnych poza granicami kraju (Białoruś, Niemcy i na Syberii w Rosji).
Powołane i posłane, aby ukazywać miłość Chrystusa ku ludziom, służą Kościołowi, oddając się pracy w przeróżnych dziedzinach. Wśród nich są: dzieło wychowania, prowadzenie dni skupienia i rekolekcji oraz wykonywanie różnych posług duszpasterskich i przygotowywanie publikacji. Szczególne miejsce w tym posługiwaniu zajmuje praca z laikatem, katecheza dzieci i młodzieży, działalność wychowawcza i opiekuńcza wśród dzieci i młodzieży oraz przy parafiach jako kancelistki i zakrystianki.
Adoratorki w Poznaniu
1 września 1988 r. siostry adoratorki przybyły do Poznania. Ich początki w tym mieście naznaczone były losem tułacza. Najpierw siostry zamieszały na terenie parafii pw. Opatrzności Bożej, po roku przeniosły się na os. Chrobrego i tam zaistniały w „wielkiej płycie”, a następnie w 1990 r. przeprowadziły się do mieszkania w kamienicy przy ul. Śniadeckich 9. I tak od początku pobytu adoratorek w Poznaniu tworzyły dom pośród ludzi. Poznańska wspólnota Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa, składająca się obecnie z trzech sióstr: s. Elżbiety, s. Gabrieli i s. Teresy, w różnych posługach apostolskich odczytuje znaki czasu starając się zaradzić potrzebom dzieci, młodzieży i dorosłych, służąc im na różne sposoby i w różnych miejscach.
I tak w parafii pw. św. Michała Archanioła jedna z sióstr jest kancelistką, a także animatorką przygotowującą młodzież do przyjęcia sakramentu bierzmowania. Inna jest adiunktem w Zakładzie Katechetyki i Pedagogiki Chrześcijańskiej na Wydziale Teologicznym UAM. Natomiast w duszpasterstwie akademickim przy parafii pw. św. Stanisława Kostki wraz młodzieżą siostry przygotowują się do wolontariatu podczas Światowych Dni Młodzieży. Pełnią też posługę wolontariuszki w Katolickim Telefonie Zaufania, a w podpoznańskich parafiach prowadzą katechezę dorosłych dla rodziców dzieci przygotowujących się do Pierwszej Komunii św. i bierzmowania oraz posługują jako rekolektantki różnym grupom, środowiskom i parafiom. Każdego dnia siostra Adoratorka Krwi Chrystusa jest też sąsiadką dla sąsiadów, przyjaciółką dla młodzieży i „wspomożycielką” dla potrzebujących.
Adoracja i apostolstwo
W duchowości Zgromadzenia Adoratorek Krwi Chrystusa szczególne znaczenie ma miłość, jak bowiem mówiła św. Maria De Mattias: „Duch tego Zgromadzenia jest miłością”. Miłość adorująca oznacza, że życie zakonne adoratorki jest całkowitym darem dla Boga, a jako oddana Bogu, czyni wszystko dla zbawienia człowieka. Adoratorka powinna być więc także gotowa złożyć swoje życie w ofierze i przelać krew dla zbawienia dusz.
Charyzmat zgromadzenia jest zakorzeniony w misterium śmierci i zmartwychwstania Jezusa, dlatego tożsamość adoratorek jest tożsamością paschalną, naznaczoną krwią Baranka – Jezusa Chrystusa. Oznacza to przywilej i obowiązek takiego życia, które jest dopełnieniem cierpień Chrystusa dla Jego Kościoła. Dlatego w duchowości sióstr duże znaczenie ma odkrycie i przyjęcie cierpienia oraz nadanie mu zbawczego sensu. Miłość do Chrystusa pogłębiają natomiast zwłaszcza poprzez adorację Najświętszego Sakramentu. Jednocześnie adoratorki, tak jak założycielka, idą pomiędzy ludzi prowadząc styl życia prosty i otwarty na przyjmowanie każdego człowieka, ich duchowość ma więc charakter apostolski.
Przy zgromadzeniu rozwija się także dzieło Stowarzyszenia Krwi Chrystusa, które stanowi duchową rodzinę skupiającą osoby świeckie, księży i zakonników, zobowiązujących się pogłębiać tajemnicę Krwi Chrystusa i żyć wspólnym powołaniem do modlitwy i misji, wynikającym z sakramentu chrztu.