Pytanie stymulujące proces rozumienia moralności jest nie tyle pytaniem teoretycznym o moralność ("co to jest moralność?", "co stanowi jej istotę?"), ile raczej ma ono charakter powinnościowy - "co właściwie powinienem uczynić?", "dlaczego to powinienem uczynić?". Te pytania wyznaczają etyce jej specyficzny charakter normatywny.
W normie moralności poszukuje się zasadniczej podstawy, jak pisał Karol Wojtyła, "do odpowiedzi na pytania: co powinienem i dlaczego? co jest moralnie dobre, co złe - i dlaczego? To bowiem, najogólniej biorąc, jest moralnie dobre, co jest zgodne z normą moralności, to zaś moralnie złe, co jest z nią sprzeczne" ("Człowiek w polu odpowiedzialności").
Takie poszukiwanie wskazuje, że żadne stwierdzenie dobra czy zła nie jest możliwe bez odniesienia do porządku normatywnego, bez wejścia w ten porządek. Potwierdza to prosta obserwacja, która każe dostrzec, że w centrum doświadczenia moralności jest pewnego rodzaju powinność ("czy i dlaczego powinienem to uczynić?"), a powinność zawsze uobecnia jakąś normę.
Pojęcie normy jest wieloznaczne i ma zastosowanie w różnych dziedzinach. Termin "norma" pochodzi od łac. norma - prawidło, przepis, reguła, wzór. Mówi się o normach religijno-obrzędowych, etycznych, estetycznych, ekonomiczno-produkcyjnych, prawnych itd. Norma etyczna (moralności) różni się od innych tym, że przyznaje się jej charakter absolutny, czyli bezwzględny i niezmienny, powszechnie ważny. Takie pojęcie i rozumienie normy wiąże się z koncepcją prawa naturalnego.